Грана Перовић: КЛУПА

Дојдо у село да видим кућуту, стану до пенџерат, оно га нема, остала само дувка, зјапи празна!
А сечам се до њега беше клупа, дрвена сас наслон, убава! Зими на њу турамо цргу да ни греје, а лети ју стурамо да ни не греје. Уз дуварат, до њу, беше мојти кревет од црешњово дрво, црвењикав, чврс и јак.
Поди пенџерат градињче, а у њега јаралика, ж'лта и мека, убава за рећију. У пролет кад се расц'вти на големе топће, ночу ји видим у собуту како се белеју. Преко д'н тичичи поју у њу, а ночу спу. Поди њу крин бел када се рас'цвти, целуту собу умерише и цел комшил'к.
Градинчето оградено сас дувар, и у њег засаден здравац, па гледа на пут и врвину за Нишаву.
Кад бео девојчурљак дешавало ми се да легнем у креветат, па не могу да заспим. Увати ме некаква туга, притисне ме у грудити, и стане ми мука. Притисне ме, а не знам што? Све ми убаво! Ништа ме не боли! Срцето ми п'лно, деда и баба ме воле. Момчето ме воли, ујутру ме чека на врвинуту за Нишаву. А, оно ми пак мука!
Т'г се дигнем, седнем на клупуту. Седим, гледам у небо, и звезде, у т'мницу. Све мирно! Сви спу. И тичетијата у јаралику, у кучетијата се не оглашавају, само Нишава тече и хучи. Седим, гледам, разглеџујем, па ми дојде да запојем, да запојем сас с'в глас, сас сву снагу, да овија терет раскарам меџу тополете и врбете доле при Нишаву, да га истресем у прудиштето меџу цигањето што лети дооде да плету крошње и праје корита. Запојала би, али несмејем! Комшије че разбудим, кучетијата че се улају, а још ни петлови несу испојали. Вртим се тека на клупуту, избива ме с'клет, и кад ме овољи умор, заспим.
Ујутру кад се дигнем, оно ми неје ништа, све се истресло из грудити. Истрчим у дворат л'ка као перце.

Некад ми се дешавало да ме увати некакво убавило, срце ми се разлупа од радос, па че излети из грудити, и пак нема спање! Вртим се, обрчам на једну, па на другу страну, гледам у дувар, и у таван, у Светог Димитрија што виси на дувар преди мен, и што бљешти од Месечину како удара у Њег. Нема спање!
Седнем на клупуту, оно ме нешто подиза, на радос. На срцето ми убаво, увати ме некаква милина, па би кроз пенџерат излетела до Нишаву, да седнем на камик и смирим се уз водуту, да ју слушам како тече, све док ми се не приспи.

Те, са гледам дувкуту на пенџерат и мислим на клупуту, црешњовијат кревет, на јараликуту, и на кринат што меришеше, на момчето што ме чекаше у врвинуту за Нишаву, и волела би да тој време може да се врне барем на кратко, да пак осетим туја силину и туја радос.
___________
Пише: Грана Перовић Grana Perovic